Donkere dagen...
De winkels zijn mooi aangekleed en de winkelstraat zelf is prachtig met licht versierd. De week voor kerst vangt weer aan, je ziet het en merkt het aan de mensen op straat en in winkels. Mensen met lange boodschappenlijstjes en reeds volle karren lopen door de supermarkt. Bij de winkels wordt met regelmaat gevraagd of ze donderdag nog open zijn en vooral tot hoe laat....dit vast voor de planning voor de laatste boodschappen die dag. Als ook ik nog even snel naar het postkantoor loop voor een cadeautje, lopend in de schemer door die prachtige straat, kom ik haar tegen. Mevrouw, waarvan ik de afscheidsdagen heb mogen begeleiden van haar man. Met een warme hand en een vriendelijke intense groet en glimlach begint onze ontmoeting. Daar staan we, midden op straat, beiden op weg naar een boodschap ....
Mevrouw begint te praten en stopt niet meer. Blijdschap en tranen wisselen elkaar af ... Hoe mooi het was, hoe moeilijk ook, hoe het "gewone" leven zo confronterend kan zijn met de lege plek op de bank of het teveel koffie zetten uit gewoonte, het alleen thuiskomen na kaarten, hoe iedereen nu druk met kerst bezig is en dat ze er zo tegenop ziet deze komende week..... Ik luister, dat is wat ik voor haar kan doen op dat moment. Na 45 minuten (de winkels zijn inmiddels gesloten) eindigt ons gesprek. Ze is opgelucht en blij me gezien te hebben, het geeft haar kracht en moed zegt ze. We geven elkaar wederom een warme hand en ik wens haar evengoed fijne dagen. "Maakt u er zelf iets moois van" zeg ik haar met een liefdevolle knipoog erbij.
En ja ... Dat laatste is zo lastig voor mensen in rouw. Wees je daarom bewust, tussen alle voorbereidingen en kerstboodschappen door, wie in jouw omgeving kan een onverwachts bezoek, een leuk geschreven kaartje of spontaan belletje wel gebruiken?
In mijn geval koste het 45 min luisteren en een nieuwe loop naar het postkantoor de volgende dag....maar ach.....het gezicht dat glundert als het jou ziet is toch het belangrijkste.
(Foto: Puur Santpoort)
