Wat eten we mam?

Koningsdag 2016. Vanaf 08.30 uur klinkt er Hollandse muziek uit de speakers op het koningsveldje. Muziek die je kent uit een bruine kroeg. Het dorp maakt zich klaar voor een feestelijke dag. Overal is oranje te zien en vele huizen hebben hun vlag uitgehangen. Ik loop naar mijn auto en ga op weg naar een familie. De avond ervoor overleed meneer. Die avond heeft het gezin de verzorging gedaan en met elkaar hebben we een serene thuisopbaring gecreëerd.

Nu is het 10.00 uur koningsdag en ik loop wederom binnen. Meneer ligt vol trots thuis gewikkeld in een prachtig stoere donkerblauwe wollen wade en op mijn “Man”, de draagbaar specifiek voor mannen. Die koningsochtend zetten we de volgende stap. We maken een prachtige eigen kaart en bespreken de grove lijnen van wat ze willen. Best intense onderwerpen. Dan is het weer genoeg voor die dag…er is familie en er zijn vrienden die langs willen komen, er zijn kleinkinderen, er is kermis en ja..ook dat gaat (gelukkig) allemaal door.

Begin van de middag rij ik weg bij deze familie met een goed gevoel. Er zijn belangrijke stappen door ze gezet. Onderweg naar huis zie ik dat er steeds meer oranje op straat komt, de mensen zijn druk met vrijmarkt en gezelligheid.

Thuisgekomen komt de geur van een heleboel natte schoenen mij tegemoet. Het blijken de schoenen te zijn van mijn kinderen met nog enkele bevriende pubers. "Het penalty schieten was tof mam, het regende wel en ik dacht dat het wel mocht als iedereen hier zou zijn, toch mam?” zegt een van mijn kinderen. Heerlijk als ze die vrijheid voelen denk ik dan maar. Ik zet mijn tas neer en kleed me om. Na drukke intense dagen en de begeleiding van gisteravond en vanmorgen heb ook ik wel even behoefte aan wat oranje gezelligheid. Op het koningsveldje bij mij om de hoek staan veel kennissen gezellig een biertje doen. Ik doe mee. Heerlijk, even vrij, even “zijn”.

Enkele mensen kijken mij aan…een biertje? Ja mensen ook ik ben wel eens vrij, hou erg van het leven en van gezelligheid. Ik ontkom niet aan veel gesprekken hierover, grappig is dat. Een fijne en gezellige middag volgt. Thuisgekomen is de eerste vraag die ik krijg van mijn kinderen en de nog steeds aanwezige bevriende pubers “Mam, wat eten we en mag iedereen blijven eten?”.

Dan breekt de donderdag aan. De kinderen slapen nog heerlijk. Mijn dag begint met een melding van euthanasie die later op de dag zal plaatsvinden. Mijn tas staat klaar, ik ben voorbereid en door de ontspanning van de dag ervoor weer helemaal klaar om te geven en te “zijn”. Tijd om te gaan dus...de intensiteit tegemoet. Voor ik vertrek geef ik mijn slapende kinderen een dikke kus. Eentje wordt daarbij wakker, ik zeg dat ik ga en zijn eerste vraag is “Mam, wat eten we vanavond?” …

Met een grote glimlach rij ik naar de melding. Wat is mijn leven rijk. Tussen alle intensiteit door van de begeleidingen word ik met name door mijn kinderen zo “wakker” gehouden. Want ja…wat kan er belangrijker zijn voor een puber dan zeker te weten wat er gegeten wordt vanavond.

Een glimlach voltrekt zich van oor tot oor. Wat hou ik toch van ze.