Als ik aankom bij het woonzorgcentrum staan ze buiten; de kinderen, hun partners en alle kleinkinderen. Een beetje gespannen dat wel. Van alle kanten krijg ik direct spullen aangereikt die nog met hun moeder en oma meegeven mogen worden. Brieven, beeldjes, foto’s en bloemen. Ze hebben mij gevraagd, voorafgaand aan het vertrek op de afscheidsdag, de kist namens hen te sluiten. Bij de vraag of ze nog steeds niet liever zelf mee willen helpen wordt steevast geantwoord, "nee hoor