Wat we zo kunnen leren van mensen met een verstandelijke en/of lichamelijke beperking is de kunst van het 'verwonderen'. Je verwonderen over alles om je heen. De zon die schijnt, de mooie kleuren, de herfst met zijn knisperende blaadjes, de winter met zijn 'kale' pracht en soms gure dagen. De lente met zijn mooie bloesem en zachte stralen op je gezicht en de zomer met de vrolijke geluiden en nog zoveel meer. Ik ben dankbaar dit geleerd te hebben. 'Kijk wat ik kan!' dat nummer

Een plotseling overlijden van een vijftiger. Gekke bizarre tijden thuis en ook nog eens in de wereld. O jee er mag en kan niets meer, is de eerste gedachten bij mensen. Maar niets is minder waar. Als je maar durft anders te denken en te kijken. Laat los wat je gewend bent. Ga voelen wat belangrijk is en leg daar de focus op, weg van vorm. Voor ons ‘gewoon’ zoals we het altijd doen. Voor veel mensen nu een kans om anders te leren kijken naar de manier van afscheid nemen en het

De vrouw met zoveel bijnamen; Lieve mam, oma, oomsje, kleine oma, smitje, corrie. Ze was zo geliefd. Al enkele jaren woonde ze in het Visserhuis in IJmuiden. Waarom moest ze nou juist nu, precies in de tijd met zoveel beperkingen rondom afscheid, komen te overlijden? De familie had er last van en vond het heel moeilijk. Ze waren boos en verdrietig. Ze vergaten bijna te 'zijn' in het nu, dichtbij het verlies en gevoel waar het om ging. En toch... het keerde. Hun moeder kreeg g

Onze eerste week met de nieuwe maatregelen is een feit. Het was zoeken, wennen, aanpassen, flexibel zijn, schakelen, vallen, weer opstaan, vallen en wéér opstaan. 24/7 beschikbaar zijn en weer aanpassen indien noodzakelijk. Duidelijk zijn, rust brengen waar mogelijk en regie houden. En het lukte de families. Het lukte met de samenwerkende partijen. Het lukte ons als team. SAMEN vonden en bewandelden we onbekende wegen die ons leiden naar een 'goed gevoel' bij afscheid nemen.

De mensheid wordt momenteel zwaar getest. Op haar draagkracht en haar saamhorigheid. Op het gebruik van gezond verstand. Op het nemen van verantwoordelijkheid in de zorg voor een ander individu. Het lijkt er op dat we met zijn allen even de weg kwijt zijn nu het dagelijkse leven niet meer is wat het was. Toch zien we links en rechts al mooie initiatieven ontstaan. Mensen die elkaar ‘zien’. Die voor elkaar opkomen en die willen zorgen. Denk bijvoorbeeld aan de lieve buurvrouw