Aanraken mag

Telefoon. Een man wiens vrouw al twee dagen eerder is overleden. Geen klik met de uitvaartondernemer en gevoel onder druk gezet te worden. Ik ga heen. Tref een heel lieve familie aan. Vol verdriet, lamgeslagen. Mevrouw ligt thuis. In een witte kist. Een glasplaat bedekt haar. Het ziet er koud en steriel uit. Iets wat niet klopt met de warme en lieve mensen die ik ontmoet. Zouden zij dit zo willen vraag ik me af. Ik begin te vragen en luister en kijk vooral . Wat is er gebeurd, waarom zo, waarom zo de opbaring, wat zijn hun wensen, wat is mevrouw voor vrouw? De familie begint te vertellen. Een echte verzorgde vrouw, kanker, stilte en rust willen ze, ze willen haar nog "aankleden" maar weten niet of dat nog mag ....

Het is me duidelijk en we gaan aan de slag. Eerst die glasplaat en deksel weg. We doen een mooie sjaal om, ik vraag de dochter haar moeder wat kleur te geven en wat lippenstift op te doen. Ze glimt...mag ik dat echt doen? En vooral ook haar eigen luchtje opdoen... Natuurlijk mag je dat doen!

Na een half uurtje "tutten", kaarsjes aan, een open kist waardoor het aanraken van zijn vrouw en hun moeder toegankelijker is (iets wat ik ook direct zie gebeuren), een plexiglas plaat aan het voeteneind voor het neerleggen van wat persoonlijke spulletjes en het boekje "dat ik van je hou ...." heerst er een warme, stille en mooie rust.

We praten samen bij de koffie over ideeën voor de kaart ... Er is opeens ruimte bij ze om daar ook over te praten. Ik ga weg ... Laat de familie met een glimlach achter omdat hij zijn lieve vrouw en zij hun mooie moeder weer "zien", kunnen aanraken en mogen doen hoe en wat zij willen ...