Geraakt

Haar man belt met de vraag of ik nog even kan komen. Aan de toon hoor ik dat ik niet verder hoef te vragen. Tuurlijk zeg ik terwijl mijn agenda eigenlijk geen enkel gaatje heeft. Dat zeg ik niet...ik ga natuurlijk. Onderweg denk ik wat ze me zou willen vragen. De afgelopen maanden zijn we een team geweest en is alles besproken, gemaakt en ligt haar "plan" klaar zodat niemand "last" van haar heeft als het onvermijdelijke gebeurt. Maar nog lang niet hoor Patty, zegt ze bij ieder bezoek. Ik vind het leven nog veel te leuk.

De auto parkeer ik en bel aan. Meneer doet open en wijst dat ik naar boven mag doorlopen. Naar boven? Verrast ben ik als ik verneem dat mevrouw niet meer naar beneden kan. Ze is bedlegerig geworden en afhankelijk van zorg. Kan slecht spreken... De ziekte heeft ongevraagd de snelweg genomen. Naast haar bed staat mijn stoel al klaar. Ik wrijf over haar hand en in stilte begrijpen we elkaar. Ze wil niets meer bespreken. Ze wil afscheid van me nemen.

Voorzichtig aan komen er wat woorden, aangevuld door haar steun, haar lieve man. Samen vertellen ze over "het" besluit, over de pijn, het verdriet en de onmacht. Als ze verder gaan vertellen ze hoe blij ze met mij zijn hoe alles is geregeld. Dat het rust geeft..dat ik een pareltje ben in deze fase. Terwijl ze die woorden uitspreekt wrijft ze (bijna moederlijk) over mijn wang. Op dat moment word ik zo diep geraakt dat een traan over mijn wang zijn weg naar beneden zoekt. Niet gebruikelijk ... Wel een oprechte waterparel. Wat een puurheid delen we daar aan haar bed.

We delen nog wat verhalen en ook ik dank haar voor haar wijsheid en wat ik van haar geleerd heb in die maanden. Want geloof me, wat een kracht heeft deze vrouw. Wat een levenslust.

Bij een laatste kus groet ik haar met de belofte dat ik mijn "werk" heel goed zal doen als beloofd en besproken. Bij de deur kijk ik nog eenmaal om en blaas een dikke handkus naar haar en verlaat het huis.

Mijn auto rijdt naar het strand...uitwaaien...zon op mijn toet...even deze puurheid laten "Zijn" ..