Mag ik haar aanraken?

Zaterdagochtend en even bezinning. Gisteravond een condoleance gehad in een thuissituatie. Daar heb ik wederom mogen ondervinden in de praktijk dat mijn ideeën rondom vrouw zijn en afscheid nemen bewaarheid zijn en echt kloppen. Een vrouw is vrouw, blijft vrouw en wil voor altijd vrouw blijven.

Mevrouw ligt op "Vrouw", een houten baar die de contouren van het vrouwelijk lichaam volgt, gelegen in een prachtig en zorgvuldig uitgekozen gekleurde wade. Ze is omringd door ongelooflijk veel prachtige bonte bloemen, gekleurde kaarsen en een houten bijpassend kamerscherm zorgt voor wat privacy. De kapper heeft haar haar prachtig geföhnd en de visagist haar heel natuurlijk opgemaakt, ringen om en nagels gelakt...zoals een vrouw wil zijn als ze weet dat er mensen komen. Verzorgd!

Door deze eigen en "warme" setting, door gebruik van zacht hout, de zachte wade, door de lichamelijke verzorging en onze persoonlijke begeleiding ter plaatse is het een situatie waarbij mensen dichterbij durven komen en wat zelfs gebeurt, mensen raken de overledene aan, wrijven haar hand of aaien de wade.

Het is de keiharde werkelijkheid gehuld in een vrouwelijk passende setting.

Wat ben ik blij voor deze familie en alle lieve mensen die ook rouwen om dit plotselinge verlies, dat het zo kan...