Alle goeds en groeten!
Ons laatste bezoek, ik weet het nog goed. Ze wilde nog 15 extra enveloppen hebben en ik besluit deze zelf te brengen. Als ik aanrijd bij haar woning staat ze al zwaaiend voor het raam. Mevrouw, 83 jaar, scherp van geest en blij me te zien. Dit genoegen is geheel wederzijds. Ook realiseer ik mij goed dat dit ons laatste weerzien zal zijn.
“Kom binnen, koffie?”. Nadat ik bevestigend antwoord strijk ik neer in de voorkamer. Het deel van de kamer dat uitkijkt op de doorgaande weg en het fietspad. Aan de muur van de kamer hangen vele door haar gebreide poppen. Het Maria beeldje heeft een mooie plek, enkele foto’s aan de muur. Voor haar staat een mand met de rouwenveloppen die ze al grotendeels geschreven heeft. Op de tafel liggen kaarten aan haar verzonden en kaarten door haar gemaakt, nog klaar voor verzending. Haar vogeltje kwettert een beetje in de stilte terwijl ik daar zit en de kamer nogmaals goed in mij opneem.
Wanneer ze zich bij me aan tafel voegt beginnen we te praten over van alles en nog wat. Vooral vertelt ze mooie verhalen over vroeger, over de sterke band met haar tante zeggers, over hoe ze mijn vader nog kende als buurjongetje en hoe ze de afgelopen weken ervaren heeft. “Ik heb echt zulke weken joh”, zegt ze stralend, terwijl ze haar duim met daadkracht omhoog doet. "Lieve mensen die langskomen, mooie en waardevolle gesprekken, het is echt héél bijzonder”. Terwijl ze al deze verhalen en ervaringen met me deelt gaat menigmaal haar hand omhoog, als vanzelf zonder enig nadenken. Ze zwaait steevast naar alle bekenden die langsfietsten op het fietspad.
Als het tijd is voor mij te vertrekken wens ik haar nog mooie en kwalitatieve momenten. Met een ferme handdruk, glimlach en bemoedigende woorden zegt ze me gedag. Of ik goed voor haar familie wil zorgen. Ik beloof het haar. Wanneer ik mijn auto start en wegrijdt langs haar raam zwaait ze me uit, terug zwaaiend rijd ik de avond in. Nooit meer zou ik die warme hand, glimlach en stem horen, haar besluit en datum staat vast. Zoals zij zelf zegt: “Mijn werk is af op deze aarde en jij mag het einde verzorgen”.
Haar breiwerk, het lieveheersbeestje als symbool voor de liefde, haar Maria beeldje liggen als afgesproken op haar kist. De briefjes van haar hand worden omringd door het licht van kaarsen. Haar vogeltje is veilig bij de ‘adoptieouders’. Het geheel is warm, eigen en met aandacht, precies zoals zij wilde en was. De prachtige ceremonie wordt afgesloten met haar eigen dankwoord. Haar dank aan hen die haar leven kleur gaven. De cirkel is rond...
De zin die op haar rouwkaart staat zegt alles:
Alle goeds en groeten van tante Truus
