Je kind verliezen, je moet het maar kunnen...
Het is wat iedere ouder schuwt. Het donkerste gat waar je als vader of moeder in kan vallen: het verliezen van je kind.
Hoewel ik al vaak gezinnen, en iedereen daaromheen, mocht begeleiden, ik kan me niet echt voorstellen en niet echt voelen hoe het is. En ik voeg daar aan toe: gelukkig niet. Ik hoop het ook nooit te hoeven ervaren.
Hoe vaak hoor je mensen niet zeggen:
“Het verliezen van een kind lijkt me het ergste dat er is” of “Als me dat gebeurt, dat overleef ik nooit”.
Nog een andere uitspraak die je zeker weleens hebt gehoord: “Als ik mijn kind verlies, wat heeft het leven dan nog voor zin?”.
Zinnen waar ik me als moeder van een tweeling van bijna achttien veel bij kan voorstellen. Het door ziekte of ongeval verliezen van één van onze kinderen zou een gat slaan in mijn bestaan. Alles zou anders worden. Zeker als er geen goede begeleiding is. Zo stel ik me dat nu voor, denkend en voelend vanuit mijn moederhart. Het is zo goed voorstelbaar dat het één van de ergste dingen is die je als ouder zou kunnen overkomen. Maar zou ik het niet overleven? Zou het leven dan geen zin meer hebben? Zou ik niet meer bij mijn levenslust kunnen?
Ik ontmoet ze helaas met te grote regelmaat, deze ouders. Van dichtbij hoor ik hun ‘oer’huilen, en dat went nooit. Het gaat steeds weer door merg en been. Mijn rol is om ze te begeleiden in die meest donkere periode van het leven, rondom het verlies van hun kind. Een tijd waarin ik ze vooral probeer te stimuleren ouders te blijven, want dat zijn ze voor altijd. Ook al kunnen ze die heerlijke kinderlach niet meer horen. En er komt geen reactie wanneer ze hun baby in de armen houden, terwijl ze heerlijk ‘kangeroeën’, lijf op lijf, en zich terecht die trotse ouder voelen. Ik laat ze ‘tutten’ door om de twee uur de koelpack te verwisselen die het kleine lijfje vergezelt. Probeer ze zich veilig genoeg te laten voelen om naast hun kind op bed te gaan liggen en heerlijk door die enorme bos met haren te woelen. De haren van die puber die eigenlijk al weken naar de kapper moest, maar waar deze jongere echt geen zin in had en vooral ook geen tijd. Moedig hen aan zich ouders te blijven voelen door zich lekker te laten omringen door jongelui die over de vloer komen om ‘gewoon’ bij hun kind te komen chillen.
Liefde, pijn, warmte, boosheid, wanhoop, paniek, verdriet, gemis en ook geluk om alles wat was. Alle emoties gaan tegelijk door ze heen. En ze hebben er maar mee te dealen. Oerkrachten komen vrij, maar ze doen het. Ze moeten ook wel, maar het gebeurt! Perioden van intens verdriet en rauwe pijn, gelukkig ook afgewisseld met mooie herinneringen en soms zelfs intens geluk over het leven met hun kind. Een weg die een grote zoektocht is, zonder dat er een handboek voor bestaat. Alle situaties zijn uniek, hoewel er natuurlijk altijd raakvlakken zijn. Deze weg is ook niet alleen gevuld met het verlies van hun kind. Het leven is ook niet meer zo als het was, soms raak je jezelf even helemaal kwijt. Je verliest je onbevangenheid, ervaart de sterfelijkheid, een enkele keer sneuvelen vriendschappen, en niet zelden verlies je de groep vrienden/vriendinnen die het kind meebracht. Er is minder reuring in huis, verdwenen is het dagelijkse tripje naar het schoolplein met de bijbehorende sociale contacten.
Zo vertelde iemand me laatst: ‘Ik ervaar in mijn werk zoveel ongemakkelijkheid van mijn collega’s. Bij een afdelingsuitje hebben mensen het over koetjes en kalfjes. Maar ze gaan mij en het overlijden van mijn zoon uit de weg. Ik merk dat een aantal mij vermijdt. Dat maakt dat ik me vervreemd en eenzaam voel... Mensen beseffen de impact niet, ook al is het een jaar geleden”.
Zo zijn er nog zoveel meer vormen van verlies die ervaren wordt in het dagelijkse leven in een nieuwe werkelijkheid.
Daarom een ode aan deze ouders. Wat vind ik jullie kanjers! Wat staat jullie een klus te klaren die maar weinig mensen begrijpen en (kunnen) invoelen.
Een put vol verdriet moet je door. En toch… nagenoeg allemaal kruipen jullie er weer uit. Met vallen en opstaan. Met oerkrachten die ons als mens, en nog eens extra door het ouderschap, worden meegeven. Jullie tonen lef, jullie durven kwetsbaar te zijn, maar jullie zijn ook krachtig (ook als je dat soms even niet voelt). Jullie hebben de lange adem die je moet hebben.
Respect is wat ik voor jullie heb. En ook al zien, voelen en ervaren jullie het zelf soms even niet; ik maak een hele diepe buiging voor jullie wilskracht en levenslust.
------
Onze dank gaat uit naar de ouders van een mooi meisje voor het mogen publiceren van deze kwetsbare, zachte en ook prachtige privé foto, Het afscheid van een lief en klein meisje. Op haar afscheidsdag omringd door een zachte wade en liggend op de baar: 'Klein Mooi Mensje'.
En hier ook alweer van die stoere, dappere en lieve ouders.
- fotografie Judith Cappon -
