Wat Als...

Het contrast kan niet groter zijn. Met een bruine kop en vol energie van twee weken Spanje belandde ik deze week aan tafel met een heel gezin, naast het bed van een jong alleenstaande vrouw, aan de koffie met een deel van het gezin zonder meneer zelf en met een oudere alleenstaande dame. Vier voorgesprekken waarbij de mensen mij hebben uitgenodigd te praten over "Wat Als ...".

"Hoe was je vakantie..leuk gehad?" vragen al deze lieve mensen los van elkaar aan mij "Uhhh ja, fijn" zeg ik voorzichtig. Ik merk dat ik me bij het geven van een antwoord een kort moment wat opgelaten voel. Het contrast met waarvoor ik daar zit kan niet groter zijn. Toch vertel ik kort en met wat grappige anekdotes .....een ontspannen sfeer ontstaat.

Het zijn hele echte, pure en intense gesprekken. Gesprekken die gaan over kwaliteit van leven en afscheid. Over onmacht en verdriet. Over plezier en mooie herinneringen. Over het effect van ziek zijn op het hele gezin. Over "hoe gaat het eigenlijk met jou als partner/kind van ...". Over wensen en ideeën. Stuk voor stuk gesprekken waar ik probeer goed te luisteren, met name tussen de regels door. Waar ik alle mensen wil horen en vooral ook wil "zien".

Als ik thuis ben werk ik alles uit. Een voorzichtige eerste opzet van hoe afscheidsdagen eruit kunnen komen te zien, met ook een beeld van de financiën, mail ik hen allemaal binnen 2 dagen toe.

Woorden die ik daarna terugkrijg in de mail zijn: *Het geeft rust al zoveel besproken te hebben. *Wat een prettig gesprek. Je laat iedereen in zijn waarde en voor het eerst konden we "echt" praten als gezin. *Nu mijn specifieke wensen bij jou liggen kan ik dat gedeelte loslaten en genieten van wat nog is, dank! *ik dacht ik regel dit wel zelf maar wat kwam je met mooie ideeën en aanvullingen. *Ik zag zo tegen dit gesprek op. Weet nu dat het niet had gehoeven....jij maakt het verschil zeg.

Nou kijk...als dan mijn bruine kop langzaamaan weer verdwijnt door het Nederlandse stormachtige weer, ik weer volledig werk ..... ben ik alleen maar blij en vooral dankbaar er te mogen zijn