Ode Palliatieve Zorg

Eind augustus is het alweer zie ik in mijn agenda. Ongelooflijk, de zomer alweer op zijn retour, wat gaat de tijd snel. Als ik dit schrijf schijnt gelukkig de zon nog volop. Een mooie dag voor het strand en een heerlijke dag vrij voor de boeg na 5 zeer intense weken.

Vandaag breng ik in mijn column een ode aan de palliatieve zorg in de hospice. Want in de afgelopen 5 weken ben ik daar in privé alsook als begeleider bij leven en dood veelvuldig geweest.

Het is vorig jaar dat mijn neef mij belt en vraagt: "Pat laten we lekker weer eens uit eten gaan en o ja, ik wil je dan ook wat vragen”. Tijdens dat avondje weg vraagt hij mij terloops of ik ooit zijn uitvaart zou willen begeleiden en zijn meiden dan goed in de gaten wil houden. Tuurlijk zeg ik… en we proosten. Niet wetend dat ik een paar maanden daarna een sms ontvang met de tekst: “Pat, scan is niet goed, einde is in zicht”.

Intense maanden volgen..met name voor hem, zijn gezin en familie. Alles gaat zo snel. Van de zijlijn loop ik met ze mee en probeer zo goed en zo kwaad als dat gaat in mijn dubbele rol te begeleiden en er ook als nicht te zijn. Wat een rijkdom is die periode ondanks het onheil. Verdiepende gesprekken, versterkte band met hem en de familie en humor, heel veel humor.

Wat ik vaak zie gebeuren in situaties waarbij mensen ongeneeslijk ziek zijn en thuis worden verzorgd, is dat de rollen en verhoudingen binnen het gezin scheef komen te liggen. Alles vanuit liefde, dat zeker…maar toch…scheve rollen. Partners en kinderen worden mantelzorgers in plaats van partners en kinderen. Broers en zussen worden vaak de mensen die de was, het huishouden en de boodschappen doen, in plaats van broer en zus te zijn. Natuurlijk doet iedereen het graag en alles vanuit liefde…maar toch…scheve rollen is wat ik zie.

In die situatie vertel ik vaak aan gezinnen over mijn ervaring als vrijwilliger gedurende 6 jaar in het hospice. Over de kwaliteit van leven daar, over de gezonde rollen die weer kunnen ontstaan als de “zorg” anders wordt ingericht. Het aannemen van palliatieve zorg dus in een hospice.

Mijn neef moest er niets van hebben en zei: “Ik blijf thuis”. Stiekem dacht hij na over mijn verhaal…en opeens was daar het moment via de sms. “Pat ik ga kijken en als het bevalt blijf ik direct”. En zo geschiedde. Hij verbleef enkele weken in het hospice. Dochters konden weer dochters zijn, zus en broer konden weer zus en broer zijn, er was tijd om echt met elkaar te praten zonder dat er gekookt of boodschappen gedaan moest worden. Kwaliteit van leven omdat enkel de energie hoeft op te gaan aan de dingen die er toe doen. Een heel rijke tijd dus.

Lieve mensen in de hospice en palliatieve zorg…deze ode is voor jullie. Dank je wel!