Jonge god
Vitaal, sportief, goed lijf, hardwerkend, charmant voor de ‘dames’, sociaal dier, maar toch ook wel echt op leeftijd. Je was immers al 51 jaar. Vanuit mijn perspectief als kind was dat toch al wel een héél gevorderde leeftijd.
Nu ik zelf ouder word en een paar jaar verwijderd ben van deze leeftijd, komt dat getal in een heel andere context te staan. Wat was je jong. Wat is 51 jaar nog midden in het leven én wat stond je nog veel te gebeuren. Zo heb je bijvoorbeeld nooit jouw kinderen zien ontplooien tot de mensen die ze nu zijn. Je hebt ze nooit vaderlijk kunnen adviseren of er voor hen kunnen zijn. Geen gesprekken hebben we gehad over ‘Pap wil je me weggeven als ik ga trouwen’ of bij liefdesverdriet gewoon die vaderlijke armen kunnen bieden. Wat is het vooral jammer dat je jouw kleinkinderen niet hebt gekend. Nooit heb jij ze voorop jouw fiets gehad, je had het vast heerlijk gevonden. Door de duinen fietsend, pratend over het leven met ze en onderweg de koeien en herten aanwijzend. Op het strand lekker met de voeten door de zee banjeren en dan met een slapend kind op de fiets weer terug met een trotse blik op jouw gezicht. Ik glim bij die gedachten maar helaas is het fantasie, het heeft niet zo mogen zijn.
Gek is het te ervaren dat herinneringen evolueren in de tijd. Ze veranderen van portretten met ruwe randen naar iets met zachte omlijstingen. Je plaatst ze beter in het tijdsbeeld en realiseert je daardoor ook hoe rijk het leven is dat ons gegeven wordt.
Vandaag ben je ‘jarig’. Zo’n leeftijd die ze een mijlpaal noemen en waarop je zeker een feestje gegeven zou hebben. Er pronken 80 rode rozen in de winkel die je ooit begonnen bent. 80 jaar dus, Hoe ziet dat eruit bij jou, ik heb er geen beeld bij. Natuurlijk vraag ik het mij af. Zeker wanneer ik weer een van je ski- of tennisvrienden zie lopen. Velen van hen hebben de leeftijd van net boven of net onder de magische 80 jaar bereikt. Over het algemeen zijn het ‘oudere’ mannen geworden. De een nog wel wat soepeler en beweeglijker dan de ander, maar wel echt mannen van 80 jaar met alle kwaaltjes en het klagen dat daarbij hoort. Hoe zou jij er nu toch uitgezien hebben pap? Zou jij ook zo’n ‘oudere’ man geworden zijn of juist die actieve opa? Of zou jij de wereld bekijken vanachter de zogeheten geraniums. Lijk ik op je? Geen enkel beeld komt bij me boven. Logisch, ik heb ze ook niet. Jij bent al 28 jaar dood.
Johan Cruijff zegt: “ieder nadeel heb zijn voordeel” en deze pas ik ook graag toe op deze situatie. Het ‘mooie’ van jong sterven is dat je altijd jeugdig blijft in de herinnering. Zo blijft mijn vader altijd die stoere, vitale, charmante, sportieve vader. Hij klaagt niet, hij skiet, tennist en fietst en heeft geen last met plassen. De wereld ligt aan zijn voeten. Hij charmeert de dames met zijn lach en denkt vooral dat hij nog steeds in alles de beste is. Hij is letterlijk en figuurlijk voor eeuwig een jonge god. Hoe heerlijk zal hij die gedachte gevonden hebben: een jonge god voor altijd!
